Cykl: Utracone dziedzictwo Donnersmarcków

Utrata pereł architektury w wyniku II Wojny Światowej jest niepowetowana, jednym z takich przykładów są świerklanieckie dobra rodu Von Donnersmarcków. Zapraszamy Państwa na wycieczkę do przeszłości.

Zamek

Historia zamku w tym miejscu sięga średniowiecza. Pierwszym wzmiankowanym panem na zamku z linii Piastów był Kazimierz II, a później jego syn Władysław, a sama wzmianka pochodzi z roku 1289. Kiedy Władysław i jego bracia pomarli ziemie Świerklanieckie wraz z zamkiem zostały przydzielone na mocy rozkazu króla Czech Karola IV, księciu Konradowi I Oleśnickiemu w roku 1369. Na krótko w latach 1477-1498 wskutek zajęcia księstwa Bytomskiego przez króla Węgier Korwina Macieja, ziemia bytomska jak i zamek w Świerklańcu przypadł pod zastaw Janowi z Żerotonina. Po tym okresie zamek na powrót wrócił pod panowanie Piastowskie, a dokładnie w ręce Jana II Dobrego. Kolejnym wielkim nazwiskiem rodowym w dziejach historii zamku świerklanieckiego był ród Hohenzollernów, który panował na zamku w latach 1526-1623. W 1623 roku zamek wraz z ziemią przypadł rodowi Donnersmarcków, który piastował na tym terenie do stycznia 1945 roku do momentu wkroczenia Armii Czerwonej do Świerklańca. Zamek został rozgrabiony, spalony i zniszczony.

Ruiny zamku zostały wpisane do rejestru zabytków w roku 1957, a 3 lata później podjęto decyzję by rozebrać spalone, późniejsze zabudowania i wyeksponować zabudowę zamkową z okresu Piastowskiego. W roku 1961 podjęto decyzje o odbudowie zamku, niestety na wskutek niejasnych do dziś okoliczności czy tez niedomówień na zlecenie Prezydium z Tarnowskich Gór zamek w Świerklańcu został wysadzony, a budulec został zabrany za zgodą władz przez mieszkańców. Do czasów dzisiejszych zachowały się porośnięte resztki gruzów, dwa mosty, postumenty pod lwy oraz relikty po starym mauzoleum rodu Donnersmarkców.